Even iets moois nr. 261 - Zuidpier IJmuiden

De vogelvrije vrijdag voerde naar de zuidpier van IJmuiden en het omliggende strand. Voornaamste doel was de drieteenstrandloper.

Jahoor, ze zijn er weer. Ze hebben gebroed in arctische streken en overwinteren o.a. bij ons.

Ik durf bijna niet te vertellen dat ze uiterst onrustig en snel zijn, want dit plaatje straalt diepe rust uit. Naast foerageren bestaat hun leven louter uit slapen (met de ogen open) en poetsen.

Ze zijn niet schuw, maar het is toch een hele kunst om er mooie plaatjes van te krijgen. Beste is om vanaf een meter of dertig plat op de buik er naar toe te schuiven. Probeer het maar eens, en schuif de camera voor je uit zonder hem al te vies te maken... Dat je er zelf uit komt te zien als een beest is natuurlijk niet heel erg...

Een Zilvermeeuw, met het vuurtorentje op de achtergrond. De zuidpier steekt een kilometer of wat de zee in en is het domein van vissers, wandelaars en diverse overwinterende vogels.

Die diverse vogels vinden we natuurlijk ook op het water. Hier een juveniele Eider. Zijn lijf lijkt alleen gebouwd om zijn snavel te kunnen dragen. Daarmee kraakt hij makkelijk mosselen die hij opduikt aan de voet van de pier. Maar een zeester is ook een traktatie.

Een vissersboot dendert het Noordzeekanaal in. Op de achtergrond de windmolens die (zo zeggen sommigen) de horizon vervuilen.

Natuurlijk, de Steenloper is er ook weer. Ook hij overwintert langs onze kusten. Een bijzonder tamme vogel die erg makkelijk te benaderen is.

Een vaste stamgast op elk terras: de Kauw. Altijd op zoek naar wat kruimeltjes of restanten. Ik mag ze wel; dat geldt trouwens voor de meeste kraaiachtigen.

En nog een stamgast als afsluiter: de Huismus. Je moet een beetje opletten anders eten ze de appeltaart onder je vorkje vandaan.

Even iets moois nr. 260 - Van polder tot kust...

De afgelopen twee weken leverden een aantal aardige plaatjes op. Ook wat ervaring opgedaan met het zoeken naar minder saaie achtergronden en zo...

In de Krimpenerwaard tref ik een jagende Blauwe Reiger. Toch maar even de auto stilzetten en zien of er iets spannends gebeurt. Jawel, hij vangt een muis. Even opgooien, met de kop naar voren manoeuvreren en hoppa: piepend en trappelend verdwijnt de muis in het ruime keelgat van de reiger. Zo gaat dat in de natuur: eten of gegeten worden...

Een Fazantenman laat mooi zijn verenpak zien, en zijn aanwezigheid horen...

In de haven van Stellendam tref ik deze Grote Mantelmeeuw. Ik rij voorzichtig een stukje vooruit, een stukje achteruit, totdat ik de blauwe romp van een vissersboot als achtergrond heb. Da's veel mooier dan een egale lucht (vind ik.)

Voor mantelmeeuwen heb ik een zwak. Eigenlijk bestaat mijn leven uit twee delen: de tijd vóór ik mijn eerste mantelmeeuw zag, en de tijd daarna. Ik moet een jaar of 10 zijn geweest en volgde ademloos die allereerste donkergrijze vleugelslag boven de Hollandse IJssel...

Grappig gezicht, zo'n rijtje Scholeksters. Net drie dominees...

Bijzonder flauw van Rijkswaterstaat, om de spui in de Brouwersdam op een akelig effectieve manier te omhekken. Je kunt er niet meer om heen, ook niet erover heen of er onder door. De meestal aanwezige zeehonden zien we nu alleen nog maar van grote afstand.

Lastig, het determineren van onvolwassen meeuwen. Ik hou het op een juveniele Grote Mantelmeeuw, maar waar het me hier om gaat: ik wilde graag de saaiheid van een egale achtergrond zien te vermijden, en wachtte daarom tot er een auto langs kwam. De meeuw wilde desgevraagd wel even meewerken.

Ook bij deze Aalscholver vroeg ik me af of een stukje 'rommelige' achtergrond wat zou toevoegen. Eigenlijk wel, vind ik. Er valt meer te zien zo.

Oei, hier weer het dilemma welke meeuwen we nou eigenlijk zien. De kleinste een Zilver- en de grootste een Grote Mantelmeeuw? En even op handen en voeten rondkruipen, op zoek naar een verhalende achtergrond.

Bij de Koudekerkse inlaag tref ik een Kievit aan, eentje van dit jaar. We zien dat aan het geschubde verenkleed op zijn rug en aan zijn korte kuif. Kieviten trekken deels weg en overwinteren deels aan de kust of in de polders.

Oh la la; deze Slobeend stond vooraan toen de snavels werden uitgedeeld... Vooral in zomerkleed zijn het prachtige eenden.

Een Wintertaling, slobberend in het ondiepe water. Leuke, kleine eendensoort. Ik word altijd vrolijk van hun zangerige 'pri-pri' geroep.

Even iets moois nr. 259 - park Hoge Veluwe

Een halve dag Hoge Veluwe, voornamelijk voor de bronst van de edelherten. Maar nu we er toch zijn toch ook maar even het museum (en zijn beeldentuin) in. De museumjaarkaart moet er toch ook een keer uitkomen, nietwaar? Eens temeer bleek dat moderne kunst uiterst fotogeniek kan zijn.

Nee, dit is geen achtergebleven zitje na een lunch van het personeel. Nee, dit is Kunst met een grote K. Door de hele beeldentuin stond dit soort duo's, soms in andere kleuren.

Ja, juist. Een Noordpool doolhof lijkt het. Je komt er in door een deur in een soort paddenstoel.

Sta ik ineens oog in oog met een fotografe die het ook allemaal wel boeiend vindt...

Zoiets; het ritme van terugkerende patronen, terwijl het door de werking van zon en schaduw beslist niet eentonig is. Nu ik de foto's terugzie denk ik: ik had er nog wat uurtjes moeten blijven...

Af en toe is het een beetje zoeken naar hoe je een foto van een kunstwerk wat bijzonders kunt meegeven.

Maar goed, de Edelhertenbronst. Soms was de zon even weg en werden de kleuren wat koeler...

... maar meestal scheen-ie onbelemmerd. Door de lage stand kreeg alles een warme, bijna oranje gloed. Dit is trouwens een solitair hert. Af en toe burlde hij plichtmatig, maar een kudde had hij niet. Is hij te jong? Begon hij te vroeg, zodat zijn krachten op waren toen de echt grote jongens het strijdtoneel betraden? Het lijkt een beetje op dat laatste, want hij oogt behoorlijk mager.

En hier was de zon zelfs al onder. Door de ISO fors op te schroeven kon ik blijven fotograferen, al verlies je wel wat detail en scherpte. Dit is trouwens een van de Grote Jongens. Hij kaapte de ene na de andere hinde weg bij de concurrent. In de paar uur dat wij stonden te kijken verdubbelde hij zijn harem.