dinsdag 27 december 2016

Even iets moois nr. 267 - Zuidhollandse eilanden

De vogelvrije vrijdag voerde naar de Zuidhollandse eilanden. In de winter is daar altijd wel wat vulling voor de telelens te vinden.





In het buitenhaventje van Stellendam balanceert een Blauwe Reiger op één poot.





Een juveniele Zilvermeeuw doet zich tegoed aan visafval in de buitenhaven van Stellendam. Is het een rode poon?





Onderaan de Brouwersdam foerageert een groepje Kanoeten. Hun richting is naar links, dus 50 meter verderop daal ik het talud af, ga op mijn knieën zitten wachten en hoop dat ze gewoon maar doorscharrelen. Dat gebeurt ook. Met af en toe een schuin oog op mij struinen ze op luttele meters aan me voorbij.





De Kanoet is een beetje een plompe vogel, dezer dagen gehuld in de saai grijze winter outfit. 's Zomers is het andere koek: dan zijn ze prachtig steenrood, maar slechts te vinden in hun arctisch woongebied.





Tussen de kanoeten zit ook een wat kleiner, donkerder vogeltje: de Paarse Strandloper. Ook hij is niet schuw.





O, dat is leuk. Ik heb nogal wat gemopperd op het onneembare hek dat Rijkswaterstaat rond de spuisluis in de Brouwersdam plaatste. Maar vandaag stond een deur daarin gewoon open! De dreigende borden negerend en een akelige boete riskerend daal ik af naar het water. De Zeehonden vinden het wel interessant, komen kijken naar de kijkers en duiken dan spetterend weer onder.





Door de camera op de grond te leggen (frisbee; pittenzak; hoekzoeker) zie je niet meer dat de ondergrond uit lelijk asfalt bestaat. Hier een Kokmeeuw die zojuist landt, tegen de wind in.





Twee Kokmeeuwen staan te dutten. Vogels slapen niet persé 's nachts, maar knappen een uiltje als de gelegenheid er is en hun buikje vol zit.





Een Aalscholver op een meerpaal. Zijn grote zwemvliezen zijn goed zichtbaar.





Nog een leuke bonus bij het scheiden van de markt: een Kleine Zilverreiger zit zomaar op het omgeploegde land. Hij is maar ongeveer de helft van zijn grote broer die we in onze polders aantreffen. De kleine vind je hoofdzakelijk langs de kust. Behalve aan zijn grootte is hij ook te herkennen aan zijn geelgroene 'sokken.'


vrijdag 16 december 2016

Even iets moois nr. 266 - Baardmannetjes

Vandaag naar De Rietputten geweest, op zoek naar de Baardman. Het duurde wel even voor we ze vonden; er zaten er ook niet zo veel, denk ik. 






Een schuchtere blik vanachter de rietstengels, daar moeten we het mee doen om te beginnen.





Mevrouw Baardman op een rietstengel.




Dan hebben we alsnog geluk. We zien een stuk of vier Baardmannetjes laag tussen het riet verdwijnen. We lopen naar die plek en wachten of ze omhoog willen komen. Dat doen ze!





Dat brengt me op een bespiegeling over 'geluk.' Een Belgische professor die dit had onderzocht stelde dat het voor iedereen is weggelegd, maar het is niet voor iedereen haalbaar.
Ik weet niet of ik dat helemaal snap. Zelf denk ik dat je zo goed mogelijk de omstandigheid moet creëren waarbij het geluk zich KAN voordoen, maar dat je gewoon verder moet als het niet gebeurt. Zo kwam ik tenminste toch aan een aantal aardige Baardmanfoto's...





Het is wel duidelijk hoe de vogel aan zijn naam komt: de lange bakkebaarden zijn kenmerkend, althans voor het mannetje.






Als je in het riet woont, dan moet je je al vroeg bekwamen in de acrobatiek.





 Mevrouw Baardman mist uiteraard de bakkebaarden, maar mag zich verheugen in een prachtig subtiele tekening in zachte kaneelkleuren.





In de zomer blijven de Baardman veelal laag in het riet, maar in de winter komen ze omhoog, zaden pikken uit de pluimen.





Fotogeniek, ook in zijn gedrag. Dankjewel Baardman!


zaterdag 10 december 2016

Even iets moois - nr. 265; van herfst en 'wilde' dieren

Afgelopen vrijdag op pad geweest: rondje Oostvaardersplassen. Geen enkele foto gemaakt! Daarom iets uit de oogst van voorgaande weken.





Ienie-mienie zijn ze, deze haarmosjes in het bos. Erg leuk om daar een poosje op handen en knieën rond te kruipen, op zoek naar een aansprekende compositie.





Ook maar een centimeter of twee: koraalzwammetjes. Het zijn net lichtjes op de vaak donkere bosgrond.





Dit dreumesje fotografeer ik van enige afstand om extra te benadrukken hoe klein ie is.





Bijna alle blaadjes zijn gevallen, maar hier toch nog een herfstige tak.





Op 26 november gaat de zon wel zo fantastisch onder dat ik de snelweg verlaat en er toch maar even van geniet. Dit is in de omgeving van Bunnik.





In het Biotopwildpark Anholter Schweiz wordt een roedel Wolven gehouden. Een stuk of 10 binnen een omheining van een paar voetbalvelden groot.





Bijzondere beesten, die de krant halen wanneer ze in het wild de grens met Nederland oversteken.





Ze hebben in het echt een enorme actieradius, dus elke omtuining moet frustrerend zijn voor deze prachtige dieren. Ik maak dan ook met gemengde gevoelens mijn fotootjes.





Ook de Lynx heeft een plekje in het wildpark. Schitterend, deze grote katten.





Over katten gesproken: dit is de wilde Europese Kat. In Limburg komen ze voor, zij het in kleine aantallen.





Het zou zomaar je huisdier kunnen zijn....

zondag 20 november 2016

Even iets uhh... anders - nr. 264

In het Noordbrabants museum is een tentoonstelling te zien van Claire Morgan, getiteld 'The Sound of Silence.' Haar installaties bevatten opgezette dieren in geometrische vormen, die de poging van de mens om de natuur te bedwingen verbeelden. Door ook plastic te verwerken belicht de kunstenares ook de destructieve relatie tussen mens en natuur. Zeer indrukwekkend.





Kerkuil in een omgeving van duizenden bloempluizen.





Oehoe tussen de stukjes plastic.





Sperwer op zijn uitkijkpost. 





Vos.





Roek.





Twee Merels in een 'bol' van duizenden vliegjes, met wiskundige precisie aaneen geregen en gepositioneerd.





De 'bol' trekt belangstelling en wekt verbazing.





De poes kijkt gebiologeerd naar een bol van aan draden geregen stukjes plastic en dode vliegen. Ik moet even speuren waar ze naar kijkt...





... maar dan ontdek ik tussen de stukje plastic een Kerkuil.





In een omgeving van paardenbloempluizen zien we de schitterende Atlasvlinder.


Al met al een expositie die je raakt. Met een verwarrend gevoel van heimwee en een lichte onrust vertrekken we weer.

vrijdag 4 november 2016

Even iets moois nr. 263 - Herfst...

Rond Hilversum vinden we talloze buitenplaatsen, waarvan een groot deel vrij toegankelijk is. Ze staan bekend om hun rijkdom aan paddenstoelen. De volgende foto's maakte ik allemaal rond het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten.





Vliegenzwammen zijn er maar zat dit jaar. Vraag is: kan ik er een boeiend plaatje van maken?





Van mij mag het altijd wel herfst zijn. Ik hou van de vochtige kilte in het bos en de muffe geur van versterf.





Schubbige Bundelzwammen, hier op de voet van een omgevallen loofboom.





Fascinerend, hoe dood hout wordt besprongen door dit soort parasieten.





Een paddenstoel met opstaande hoed fotografeer ik half van onderen. Het lijkt de schemerlamp van oma wel...





Zo'n groepje kleine paddenstoelen vormt een interessant mini-landschapje.





Zowel bomen als paddenstoelen lijken te leiden te hebben van een te lange periode van droogte. Desondanks zijn er mooie herfstkleuren te bewonderen.





Een dichte groep Zwavelkopjes (?)





Herfstkleuren aan een beukenlaantje.





Paddenstoelen dragen soms fantasierijke namen. Wat te denken van deze Prachtvlamhoed?





Van deze zou je de naam zomaar kunnen raden: Goudvliesbundelzwam.





Oesterzwam, naar verluidt een lekkernij. Ik heb ze maar laten staan...





We stuiten op een plek waar wel zowat 30 Vliegenzwammen staan. De meeste zijn stuk of verdroogd, maar dit groepje ziet er nog wel aardig uit.





Nóg een Vliegenzwam. Dat zijn toch de paddenstoelen die je terugvoeren naar je kleutertijd; de periode van geheimzinnige verhalen over kaboutertjes en hun huisjes.





Het Capitool. In de periode 1981 - 1995 werd vanuit hier een discussieprogramma uitgezonden. Het werd opgevolgd door Buitenhof en dat werd gewoon in een studio openomen.